Op zondag 27 juni jongstleden namen we - in een stemmige, ingetogen viering - afscheid van de kerk van de heilige Johannes de Doper. Hier kwamen, meer dan honderd jaar lang, mensen samen. Om hun geloof te vieren, om troost te vinden, om hun vreugde uit te spreken, om nieuw leven te verwelkomen - en om hun dierbaren uitgeleide te doen... Niet zómaar een plek in het hart van Ewijk. Nee, met recht een heilige plek.

Maar zelfs heilige plaatsen - dat is de laatste tijd pijnlijk duidelijk geworden - zijn niet voor de eeuwigheid. Als mensen afhaken, als de middelen ontbreken, rest ons niets anders dan het afscheid. En dat is een pijnlijke conclusie: voor de Ewijkse geloofsgemeenschap, voor de parochie als geheel, voor een dorpsgemeenschap - en ook voor mij als pastor van de parochie van de Heilige Johannes XXIII. Los-laten is het moeilijkste wat er is. Ook als het onvermijdelijk is. Als het niet anders kan. Loslaten: we leren het nooit helemaal. Ons verstand zegt het een - ons gevoel zegt iets anders...

Als kerk zijn we de laatste decennia steeds kleiner geworden. En dus ook minder zichtbaar. Maar kwantiteit en kwaliteit zijn verschillende begrippen. Wie weet - Gód mag het weten - zijn we in staat van de nood een deugd te maken. En bieden de komende jaren - decennia - ons een unieke kans op herbezinning en uitzuivering. Een kans om overtollige ballast en het stof van eeuwen van ons af te schudden - en opnieuw uit te komen bij de fundering waarop onze kerk - hier ter plaatse en wereldwijd - gebouwd is. Uiteindelijk gaat het niet om kerken van steen - hoe dierbaar die ons ook zijn mogen, maar om de boodschap van Jezus van Nazareth. Hij is het fundament waarop we bouwen. En wij zijn - dat is tenminste onze opdracht - de levende stenen van een levende kerk. Zijn kerk. Het gaat om mensen als u, jij en ik die - in het leven van alledag - zijn boodschap van geloof, hoop en liefde op een aanstekelijke wijze trachten uit te dragen. En die elkaar trouw blijven - juist als het moeilijk wordt. Dat is de kerk waarin ik geloof. Dat is de kerk die toekomst heeft. En dat is de kerk waar ik in elk geval voor wil gaan.

Janet Brooks Gerloff (1947-2008), Emmaüsgangers

Ik nodig ieder van u uit - nee, ik dáág u uit om mee op weg te gaan. In het spoor van die twee leerlingen van Jezus op weg naar Emmaüs (zie mijn overweging elders op de website). Twee mensen die Jeruzalem en de gemeenschap aldaar de rug hebben toegekeerd - volslagen gedesillusioneerd na wat hun meester overkomen is. Ze zijn moe, op en kapot. Er is geen sprake van toekomst, wat hen rest is slechts voltooid verleden tijd...

En toch... Een onverwachte ontmoeting met de Verrezene doet hen weer op-staan. Op-staan uit de eigen dood. In weerwil van alles. En terugkeren naar Jeruzalem, waar de gemeenschap wordt hersteld. Dat wij ons durven laten leiden door de hoop dat dit ook nu weer gebeuren kan. Dat is mijn diepste wens...

God schrijft recht op kromme lijnen. Ook op die van ons. Ook op die van onze parochiegemeenschap. Ook als kerken sluiten. Geloof het of niet.

Ga je mee?

Pastor Ruud Roefs