Het onderstaande verhaal kreeg ik van een parochiaan die het zelf geschreven heeft. Ik vind het een juwééltje en wilde het u niet onthouden...

Pastor Ruud Roefs

Hij kwam naast me lopen, op die zaterdag in juni, die jongen van een jaar of zestien. Ik had hem al vaker ontmoet tijdens mijn wandelingen.

"Bent u ook aan het oefenen voor de Vierdaagse, meneer?", vroeg hij me.
Ik zei dat dat niet het geval was, dat ik de Vierdaagse weliswaar een warm hart toedroeg, dat ik het ontzettend leuk vond, maar dat ik toch liever alleen wandelde dan met zoveel duizend mensen om mij heen.

Even bleef het stil, waarna hij zei: "Ik, ik vind het juist hartstikke gaaf. Het is net één grote familie. Iedereen is aardig voor elkaar, en er is altijd wel een lach of een opgestoken hand. Je hoort er helemaal bij.
Heel anders dan op school. Daar heb ik me eens tijdens een les maatschappijleer laten ontvallen dat ik geloofde, dat ik naar de kerk ging, dat God veel voor me betekende. Sinds die tijd word ik min of meer buitengesloten, hoor ik er niet echt meer bij. Ze vinden dat ik een softie ben.
'Wie gelooft er nu nog in deze tijd, dat is toch achterhaald, iets voor oude mensen? Je gelooft toch alleen dat wat je begrijpen kunt, wat aantoonbaar is', zeggen ze.
Maar ik, ik weet wat ik gevonden heb, en als ik eens verdrietig ben, omdat ik er weer niet bij hoor, dan is God nooit verder weg dan een klein gebed. Begrijpt u een beetje wat ik bedoel?"

Samen wandelden we verder, genietend van de schoonheid en de kleurenpracht van de natuur. Na verloop van tijd zei de jongen: "Hier moet ik af! Het was toch best gezellig samen, of niet soms?"

Ik lachte, hij stak zijn hand op en ging verder.

God is nooit ver weg, nooit verder dan een klein gebed.

Wat een mooie dag eigenlijk...

Een parochiaan