Aangezien de meeste van jullie mij waarschijnlijk niet zullen kennen, zal ik mijzelf even kort voorstellen. Mijn naam is Albert Rutten. En toen ik 14 jaar geleden in 2007 besloot om het Vormsel te gaan doen, kwam ik in de woensdagmiddag groep van Kees Jan terecht. En hoewel we het over veel onderwerpen gehad hebben – van de toespraken van Martin Luther King tot en met de goede werken van de stichting Amaidhi - wil ik het vandaag over een ander onderwerp hebben.

Namelijk de vraag: waar is de hemel? Zeker nu rond Hemelvaart is dat een actuele vraag. In de Bijbel kunnen we dat antwoord niet terugvinden. In het Evangelie volgens Marcus wordt wel verteld dat de Heer Jezus werd opgenomen in de hemel en plaatsnam aan de rechterhand van God. Maar waar de hemel dan precies is, wordt niet duidelijk.

Echter kon misschien een groep kinderen onder leiding van Kees-Jan dit uitvogelen. Kees-Jan pakte een blaadje en een pen en tekende op dat blaadje een poppetje dat stond op een stukje grond. En hij vroeg: “Als ik deze persoon nou op straat zou tegenkomen en aan hem vraag, waar is de hemel: wat zou hij dan zeggen?” De meeste kinderen in de groep “boven natuurlijk” waarop hij er een pijl bijtekenden.

Toen pakte hij het blaadje terug en tekende het plaatje af en liet ons dit zien: een ronde bol, de aarde, met twee mensen erop. Eentje aan de bovenkant en eentje aan de onderkant. Toen vroeg hij: waar is de hemel nu (zie afbeelding)?

En toen wisten we het niet meer.

Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat een routekaart naar de hemel ook niet het doel was van die woensdagmiddagen of van het vormsel in het algemeen. Het doel van het vormsel is namelijk een sterking van het geloof in Jezus Christus. En daarmee ontvang je ook een zendingsopdracht. Maar wat is die zendingsopdracht dan?

Dat is om het Evangelie van Jezus Christus in woord en daad uit te dragen.

En dat heeft hij in zijn leven gedaan door klaar te staan voor anderen. En dan heb ik het niet alleen door het kinderen voor te bereiden op het Vormsel. Maar ook met tal van andere zaken. Zo heeft hij bij mij jarenlang het tijdschrift Time Magazine in de brievenbus gedaan. Hij gaf bijles aan kinderen die moeite hadden met Engels. En hij kwam bij ons ieder jaar oliebollen eten op 31 december, waarbij hij altijd als eerste vroeg hoe het met mijn broer en mij ging.

Maar ja ondanks al die jaren van contact, is er nog altijd die ene vraag: Waar is de hemel? Ik weet het nog steeds niet.

Maar Kees-Jan nu waarschijnlijk wel. En hoewel hij nu in de hemel is, hadden wij liever gehad dat hij nog bij ons geweest was. En daarom is het ook oké om verdrietig te zijn vanwege zijn plotselinge en onverwachte overlijden. Maar gelukkig kan ik dan hoop putten uit de woorden die Kees-Jan mij bij het afscheid van het vormsel gegeven heeft.

Kennis is macht;
geloven is kracht

Adieu en tot ziens!
Kees-Jan