als licht in geen velden
of wegen te bekennen is
vind ik jou op mijn pad
in de oude stad
jij luistert naar alles
wat ik niet kan zeggen
dichten of openen
je ademt welkom
jij bergt mijn vragen, tranen
en verhalen in jouw bekken
van troost, draagt waaraan
anderen zich vertillen
jij verkent mij, kent mij
herkent mij en erkent mij
zo ben ik mens bij jou
zo ben ik, zo ik ben
jij bent de spiegel
die toont hoe ik
een steunpilaar kan zijn
in onbegrepen kamers
in velden en op wegen
vind ik jou op mijn pad
voed jij mij met zachte
kracht die verder brengt
jij draagt hoop op handen
en daarmee het leven
Uit:
Nieuwe wegen voor Mariken
Monica Boschman, 2019